Nee, nee, nee, ik wil niet en ik ga niet.
Heerlijk rustig woonden wij in Noordwijk met onze drie meiden. De zee en het strand, waar ik ontzettend van hou, op wandelafstand. Ons huis was net voor de zoveelste keer helemaal verbouwd en wat was het mooi geworden. Eindelijk kon ik achteroverleunen, het prachtige resultaat bekijken en een rustiger leven gaan leiden. Dat was wel nodig met een man met een eigen Paramedisch centrum in Noordwijk, zelf nog een baan bij een trainingsinstituut en ooit drie kinderen binnen drie jaar. Pffff, wat was ik eraan toe om helemaal, maar dan ook helemaal niets te doen. Maar ja, dan ken je mijn man nog niet. Die zit altijd vol ideeën, die ik ook wel heb hoor, maar hij heeft het toch nog ietsje meer. Dus... toen mijn ouders hun boerderij wilden verkopen om naar een appartement te verhuizen, was er in eerste instantie geen enkele gedachte bij ons om in de Ruigenhoek te gaan wonen. Echt niet, nee echt niet. We waren gesetteld in Noordwijk en dat was onze plek, waar we graag woonden en ons verdere leven zouden gaan leiden.
Maar ja, dan moet je niet met Jan van der Zwet getrouwd zijn. Er werd op een gegeven moment een zaadje geplant bij hem, dat zaadje begon wat te groeien en hij deelde zijn opkomende plantje met mij. “Mariek, is het wat voor ons om in de boerderij in de Ruigenhoek te gaan wonen?”. Ik dacht dat ik kortsluiting kreeg, elke vezel in mijn lichaam schreeuwde “NEE, NEE, NEE, IK WIL NIET EN IK GA NIET”. Ik wil rust in mijn hoofd en rust voor mijn lijf. Heb genoeg verbouwd voor mijn hele leven, IK ZIE HET NIET ZITTEN. Bovendien, weet jij hoe bang ik vroeger op de boerderij was, in de avond. Als ik uit was geweest in Noordwijk, moest ik het laantje inlopen naar mijn huis. Lopen was het echt niet hoor, ze hadden mij moeten klokken op de 100 meter hardlopen, ik had vast een goede kans gemaakt op één of ander record. Als ik dan eindelijk, op mijn best wel hoge hakken, bij de boerderij was, dan moest ik langs donkere schuren, nog schimmigere schuurtjes en als ik dan uiteindelijk de sleutel kon pakken, op de afgesproken plek, dan had ik een hartslag van 200... NEE, NEE, IK WIL NIET EN IK GA NIET. Zo, dat was eruit en zie maar wat je er mee doet. Ik was er klaar mee.
Natuurlijk voel je ‘m al aankomen en gingen we tóch verhuizen, anders schreef ik dit verhaal niet. Ik deel graag met je, waarom ik van gedachten veranderde. Ik was op vakantie met mijn zussen, mijn moeder en de zussen van mijn moeder, in Morzine, in Frankrijk. Heel gezellig! We logeerden in een prachtig appartement, wandelden wat door de bergen, dronken in een berghut heerlijke chocolademelk met slagroom – ook al was het zomer – en genoten volop van de berglucht. Het was ook een speciale vakantie omdat mijn moeder nooit meer met haar zussen op vakantie ging. Ze waren toen al in de leeftijd, eind zeventig, begin tachtig. So far, so good, het leven lachte mij toe. En toen gebeurde er iets wat ik echt nooit meer zal vergeten. Dat appartement had een prachtig mooi dakterras met een fenomenaal uitzicht over de alpenweiden. Ik zat daar heerlijk rustig over de alpenweiden uit te staren, terwijl ik wachtte op de taxi die ons naar het vliegveld zou brengen. Het leek wel of de zon doorbrak in mijn hoofd, ik kreeg ruimte in mijn hoofd en dacht: poeh, zo’n mooi uitzicht kan ik ook in de Ruigenhoek hebben. Daar kan ik ook zo over het weiland 5 km ver kijken. Ik werd heel rustig en vredig van die gedachte. Precies toen en daar, werd bij mij óók het verhuis-zaadje geplant.